Seksuele grondlijnen

Seksualiteit is in. Hot issues in kerk en samenleving zijn de laatste jaren vaak op dezelfde seksuele leest geschoeid. In de middeleeuwen kon de mens er ook wat van, maar inmiddels is de homo sexualis de schaamte werkelijk voorbij. Dat is niet alleen Freud te verwijten. Hier geven als bij geen ander onderwerp vleselijke lusten, wereldse geneugten en duivelse verleidingen elkaar de hand. Het is gecompliceerd geworden, ik geef het toe:

1. Seksuele misstanden binnen de kerk, zoals die met name binnen de Rooms-Katholieke Kerk aan het licht komen.
2. De geilheid van de media om de vermeende intolerante kerk te nagelen aan de baas-in-eigen-broekschandpaal.
3. De openheid die op dit punt, door de seksuele revoluties van de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw, is ontstaan om over seksualiteit te praten. Een openheid die eerder agressief dan gunnend is.
4. De onvoorstelbare uitwaaieringproblematiek van aids, met name in Afrika, en de toename van andere soa’s en geslachtsziekten.
5. Het celibataire leven dat – tot mijn verbazing nog steeds – ondanks de schandelijke seksuele misstanden door geen paus in twijfel wordt getrokken.
6. De opmars van het geloof dat heterogene relaties alle macht in hemel en op aarde gegund moet worden (met gaypride als assertief opgedrongen exponent ervan).
7. De liefde verkilt, lust wordt leading en één op de drie huwelijken stranden.

Wat betekent het dan om ook in deze zaken het Sola Scriptura toe te passen: het luisteren naar alleen de Bijbel als het door God geopenbaarde en geïnspireerde Woord? Ik ontwaar een aantal bijbelse grondlijnen die m.i. het fundament vormen voor discussie, debat en meningsvorming over seksualiteit.

1. Man en vrouw zijn één (Genesis 1; Matth. 19:6). De beide verschillende geslachten horen bij elkaar als een tafel en stoel. Je hoeft geen anatomieles te hebben gehad om vast te stellen dat dit ook een fysiologisch gegeven is. Man en vrouw hebben elkaar nodig, werken aanvullend op elkaar (Genesis 2).
2. Man en vrouw behoren zich aan elkaar te verbinden door het huwelijk (Genesis2:24; Deuteronomium 24; Spreuken 2:17; Matth. 19:4-6).
3. Seksualiteit heeft haar plaats binnen het huwelijk (Genesis 2:24, I Korinthe 7: 2 en 9).
4. Je hoeft niet per sé te huwen, maar als je gave van onthouding niet hebt, is trouwen toch wel de oplossing (I Kor. 7:8-9). Celibaat is beslist geen bijbelse opdracht voor de dienaren van God (vgl. I Kor. 7:8-9 en 17 e.v.). Alleen als het ten dienste staat aan God en de naaste is het aanbevelenswaardig.
5. Homofilie wordt in de Bijbel niet veroordeeld; wel homoseksualiteit, het hebben van seks tussen twee mensen van hetzelfde geslacht (Lev. 20:30, Rom. 1:27-32 en I Tim. 2:10).

Natuurlijk kun je struikelen over deze vijf grondlijnen. Het COC zal graag een bul uitvaardigen en mijn weblog hacken. In zekere zin nog terecht ook, want in dit blog is lang niet alles gezegd en de nodige (pastorale) nuances ontbreken. Toch zijn dit de grondlijnen en in elk debat gaat het uiteindelijk om deze punten. Let maar eens op. Daarom wil ik ze hartelijk aan het Nederlandse volk en daarbuiten aanbevelen.

Stelling 2

Seksualiteit is een prachtige bloem die groeit en opengaat in de liefdestuin van het huwelijk. Het celibataire leven, Freud, revoluties en vrije opvoedingen ten spijt.

Abusievelijke mensverering

Wie mij kent of iets van me heeft gelezen, weet dat ik een positief ingesteld mens ben. Toch ben ik wat argwanend. Op 31 oktober 2010 wordt met de kick-off van Refo500 een herdenkingsperiode ingeluid van wel zeven jaar. Met als hoogtepunt dat het in 2017 500 jaar geleden is dat ik mijn 95 stellingen publiceerde. Voorwaar een grote eer. Waarom dan toch die argusogen?

Allereerst denk ik terug aan het herdenkingsjaar 2009. Centraal stond het werk, leven en invloed van mijn broeder en medereformator Johannes Calvijn. Meters boeken rolden van de persen, kilo’s artikelen verschenen, weken aan conferenties, congressen, debatten en symposia zijn gepasseerd. Calvinistisch Nederland is massaal aan de wijn geslagen en ik ben benieuwd naar de Lutherse equivalent…

We zullen inmiddels wel alles weten van de hervormer uit Genève, zou je denken. Maar wat schetst mijn verbazing: wordt uitgerekend op 31 oktober 2010 een boek gepresenteerd met de titel De onbekende Calvijn…

Wat? Alweer óver de reformator? Worden wij als grondleggers van het gereformeerde grondleggers zèlf nog wel gelezen of alleen bestudeerd om óver te publiceren?

Als tweede blik ik met mijn argusogen maar eens wat kritisch terug in de ogen van christenen die zich rekenen tot de volgelingen van ons, reformatoren. Zie ik daar toch een zweem van abusievelijke mensverheerlijking? Zijn we dan niet duidelijk genoeg geweest? De drie sola’s? U kent ze ongetwijfeld: sola gratia, sola fide en sola scriptura. Is geen woord Spaans bij. Alles gericht op God, de Vader van onze Here Jezus Christus, tot verheerlijking van Hem en vermeerdering van Zijn glorie.

In mijn geschriften heb ik vaak sterk gefulmineerd tegen de macht en positie van de paus, soms in bewoordingen die ik nu niet zo snel meer zal gebruiken. Enerzijds ageerde ik tegen de paus vanwege de zaligmakende kracht die bij een mens werd gelegd, terwijl dit alleen het werk van God is. Anderzijds was het het kerkvolk dat de kerkvorst aanbad als ware hij de koning der koningen zonder wiens wil je de neus niet zou kunnen ophalen.

Dan naar 2010. Heeft het kerkvolk nu geleerd haar voorgangers te zien als broeders in de Here? Of buigt men nog steeds als een riet voor een statig geklede kerkvorst, sidderend en bevend voor een negatief uitvallend oordeel?

Marketing-technisch vast een goede vondst: paus der verontruste protestanten, zoals onlangs een vooraanstaand predikant werd belicht. Tegelijk zou deze bedenkelijke terminologie weleens bijzonder goed kunnen belichten dat de ogen van de gereformeerden onvoldoende omhoog en het hart onvoldoende naar boven is gericht.
Met een beetje opkijken kom je er nu eenmaal niet.

Stelling 1

Je hoeft geen rooms-katholiek te zijn om een paus te verheerlijken, al noem je het een onbekende reformator